Në pritje të Ramazanit

Imam Neki Kaloshi



Profeti saus në një ligjëratë në fund të muajit Shabanit iu drejtua besimtarëve:

“O ju njerëz! A e dini se kush po na vjen?”

Të pranishmit iu përgjigjën: “Mos vallë zbritja e ndonjë shpalljeje, apo mos ndështa një armik. Apo mos ndoshta pritet të ndodhë dicka e madhe?”

Profeti a.s. thotë: “Muaji i ramazanit është ai që po e presim dhe po na pret. Gjatë këtij muaji, dielli nuk lind për cdo ditë, pa ia falur mëkatet, të gjithë atyre që drejtohen nga kibla”.

Te nderuar vëllezer, jemi përpara një muaji, kur mëshira e Zotit është e paimagjinueshme, ashtu sic i takon Madhështisë së Tij. Në këtë muaj Allahu i Madhëruar urdhëron të kycen portat e zjarrit dhe të hapen ato të xhenetit. Xeneti stoliset me bukuritë e tij dhe i fton besimtarët të hyjnë në të. Pra Allahu këtë muaj i ka mbyllur portat e zjarrit duke mos u lënë besimtarëve opsion tjeter përvec shpëtimit. Me këtë Allahu dëhiron të na tregojë që besimtari nuk mundet të bëjë mëkate. Mëkatari gjatë këtij muaji është njësoj sikur kërkon të hapë ato porta të cilat vetë Zoti na i ka mbyllur. Përvec kësaj, Allahu gjatë këtij muaji i ka prangosur shejtanët, duke e vështirësuar kësisoj rrugën për në zjarr. Ky është Ramazani, muaji i shpëtimit të madh, muaji i faljes që Zoti ka ofruar për ata që i nënshtrohen. Ky është muaji i caktuar tërësisht për tu shtruar në sofrën e Bujarit, për tu afruar me Të më pranë se kurrë. Pra të përgatitemi për tu shtruar në këtë sofër, e për të përfituar falje dhe shpëtim. Brezi më i mirë i besimtarëve, sahabet e Profetit të nderuar a.s. përgatiteshin përpara këtij muaji, me pendim, me lutje, me ibadet, me përkushtim e punë të mira, në mënyrë që Ramazani ti gjejë të pastruar. Eshtë e rëndësishme që zemra, e lodhur gjatë hutimit të jetës së përditshme përgjatë një viti, të kthjellohet, pastrohet dhe përgatitet për të pritur kohën e afrimit me Allahun.

Gjatë këtij muaji, sic na njofton Profeti a.s., përcjellësi i fjalës së Zotit tek ne, falen të gjitha mëkatet e mëparshme (përvec mëkateve të mëdha që përkojnë pendim), për atë që agjëron me përkushtim e devotshmëri. Pra ky muaj, ka fuqinë ta pastrojë besimtarin duke e lënë atë ashtu sic ka ardhur në këtë botë, pa mëkate. Përpiqu të llogaritësh të gjitha mëkatet që mund të kesh kryer gjatë jetës tënde! Imagjino edhe sesa të tilla mund ti kesh kryer, të cilat i ke harruar fare! Ky është muaji në të cilin Allahu mund ti fshijë përfundimisht nga defterët e Tij, e jo vetëm kaq, por Ai mund ti kthejë të gjitha në mirësi. Kjo është fuqia që merr pendimi gjatë këtij muaji, e kjo është një mirësi e madhe, pa të cilën do të ishim të humbur.

Ky është muaji i një mirësie të pallogaritshme, të cilën e di vec Zoti. Profeti a.s. na thotë në një hadith kudsi se Zoti ka thënë: “Agjërimi më përket mua dhe unë e shpërblej atë”. Pra shpërblimi i kësaj vepre, është gjithashtu i fshehtë dhe i pallogaritshë m, sic është e fshehtë vetë vepra. Shpërblimin e saj e di vec ai për të cilin kryhet, dhe ai është shpërblyesi më i mirë.

Ramazani na kujton për nevoja të tjera përtej atyre që na preokupojnë në jetën e përditshme. Duke u larguar nga ushqimi dhe epshet, gjatë ditës, Allahu i kujton njeriut se ka disa nevoja të tjera më të rëndësishme se këto, nevojat shpirtërore. Njeriu gjatë Ramazanit është më i ngjashëm se kurr me e engjëjt e Zotit, të cilët nuk kanë nevoja materiale. Ashtu si engjëjt, agjëruesit nuk hanë, nuk pinë dhe abstenojnë nga epshet. Ky muaj na mëson se ne mund të jetojmë me pak në drejtim të nevojave materiale, por ne nuk mund të jetojmë pa Zotin tonë. Ne kemi më shumë nevojë për mëshirën dhe mirësinë e Zotit sesa për bukën që hamë. Ne mund të jetojmë mirë edhe duke qenë të varfër në të mira materiale, por nuk mund të jetojmë mirë duke qenë të varfër në besim e në shpirt.

Ramazani është rigjeneruesi i shpirtit. Besimi ynë zvogëlohet gjatë vitit. Preokupimet tona të prëditshme na bëjnë që shpesh ta harrojmë Zotin tonë dhe shpesh të harrojmë jetën tjetër që na pret. Ramazani është një muaj ku besimtari, mëshumë se kurdo, jeton për ahiretin dhe jeton i nënshtruar ndaj Zotit, duke u ngritur përmbi nevojat e tij fizike. Jeta e besimtarit, sidomos në shoqërinë tonë, është e mbushur me sprova, halle e brenga, të cilat ndoshta dikujt ia lëndojnë shpirtin, e ndoshta dikujt tjetër ia ngushtojnë atë. Ramazani është muaji kur besimtari clirohet nga kjo peshë, dhe fiton gjithcka ka humbur përgjatë një viti. Ramazani është muaji i clodhjes nga rendja e përditshme ndaj preokupimeve të kësaj bote, dhe është muaji i mbushjes me besim e përkushtim ndaj Zotit. Duke u afruar me Krijuesin, besimtari mbushet me dashuri, dhe clirohet nga cdo ngushtim i zemrës. Ai do të kthehet më i pasur në shpirt dhe më i fuqishëm për të përballuar cdo sprovë. Ramazani i thyen të gjitha barrierat që kjo botë na vendos në rrugën tonë drejt shpëtimit të madh të amëshuar. Kjo është një mirësi që Allahu na e ka falur, për të na bërë më të ruajtur, më të devotshëm dhe më të sinqertë.

Agjërimi është një triumf mbi të keqen. Agjëruesi nuk largohet vetëm nga të ngrënët dhe epshet, por nga cdo punë e keqe, e cila, përvec mëkatit të zakonshëm, bëhet shkak për ta prishur agjërimin. Profeti a.s. thotë: “Kush nuk distancohet nga gënjeshtra dhe veprat e ndërtuara mbi të, Zoti nuk ka nevojë që ai të distancohet nga pija dhe ushqimi”. Njeriu gjatë agjërimit mëson të triumfojë mbi veten e tij dhe nevojat e tij. Duke abstenuar nga nevojat më jetike njerëzore, njeriu aftësohet të abstenojë nga harami gjatë gjithë vitit.

Ramazani na sjell më tepër solidaritet shoqëror. Ky është muaji kur të pasurit dhe të varfërit janë njësoj të uritur jo thjesht në stomak, por më tepër të uritur për mëshirën, faljen dhe dashurinë e Zotit. Agjërimi e kultivon këtë solidaritet nëpërmjet pastrimit të shpirtit, por edhe nëpërmjet kontrollit mbi unin. Profeti a.s. na urdhëron që gjatë këtij muaji të ruajmë vetkontrollin dhe të mos përfshihemi në asnjë situatë konfrontimi. Ai na urdhëron që, edhe nëse dikush na cënon me fjale, ne ti shmangemi konfliktimit me fjalë e vepra, duke thënë: “Unë jam agjërueshëm”. Agjëruesi është i obliguar të shpërfillë të ligën duke u marrë vetëm me vepra të mira që e afrojnë me njerëzit dhe rrjedhimisht edhe me Zotin e tij. I dërguari i Allahut ishtë njeriu më bujar që ka ecur mbi këtë tokë. Por gjatë Ramazanit ai bëhej edhe më bujar dhe më i afërt me njerëzit. Mirësia e Ramazanit nuk është vetëm individuale, por edhe shoqërore. Ajo duhet të ndjehet kudo dhe duhet të reflektohet në cdo aspekt të jetës sonë. Sahabet e kishin zakon që gjithmonë para dhe pas Ramazanit tu kërkonin hallallin njerëzve si dhe të falnin këdo që mund tu kish bërë diku ndonjë gjë të papëlqyeshme. Kjo vjen, pasi ashtu sic dëshirojmë që Allahu të na falë gjatë këtij muaji, ashtu duhet të jemi fales edhe ne ndaj të tjerëve. Profeti a.s. thotë: Mëshironi ata që janë në tokë, t’ju mëshirojë Ai që është në qiell”.

Atëherë mbetet që cdokush prej nesh të përgatisë veten dhe familjen e vet, për ta pritur këtë muaj ashtu sic e meriton. Përgatitja është e rëndësishme për të bërë të mundur që ta shfrytëzojmë sa më mirë këtë kohë që Allahu na e ka falur për shpëtim. Për këtë duhet që së pari ta kuptojmë sa më shumë madhështinë e këtij muaji, gjë që do të na ndihmonte ta vlerësojmë sic duhet atë. Kjo bëhet duke lexuar dhe medituar sa më shumë për të si dhe për madhështinë e Krijuesit tonë. Gjithashtu është e nevojshme që të fillojmë që tani, të shtojmë adhurimet, punët e mira dhe përkushtimin tonë ndaj Zotit, ashtu sic është e nevojshme që këtë mirësi ta reflektojmë edhe tek të tjerët. Për kërë duhet të fillojmë të bëhemi më bujarë, më të mirsjellshëm dhe më të gjindshëm ndaj njerëzve. Të gjitha këto janë të domosdoshme në mënyrë që Ramazani të mos na gjejë gafil, dhe që zemra jonë të mos jetë e papërgatitur për të përfituar prej tij.

Lusim Zotin që ky Ramazan të na gjejë të përkushtuar dhe plot besim, dhe që ai të bëhet për ne pastrim, mëshirë, falje mëkatesh dhe shpëtim nga dënimi i ahiretit, si dhe udhëzim për ata që akoma nuk e kanë njohur mirësinë e kësaj feje.

____________________
Ky shkrim eshte nje hutbe e mbajtur ne xhamine e Laprakes